
Ερμάκο μου, δεν υπάρχει μέρα που να μην σε σκέφτομαι...
Ήταν αρχές Οκτώβρη όταν σε πρωτοσυνάντησα σ' ένα από τα πιο τουριστικά μέρη της Χαλκιδικής που όταν φεύγει το καλοκαίρι ερημώνουν τα πάντα και μένουν μόνο σκιές φαντάσματα. Ένα απ' αυτά ήσουν κι εσύ. Εξασθενημένος, άρρωστος, περπατούσες με κόπο στην άκρη του κεντρικού δρόμου. Σκυφτός και δυστυχισμένος. Κάτοικοι του χωριού μου είπαν ότι είχες βγάλει το καλοκαίρι στο κάμπινγκ δίπλα στη θάλασσα όπου σε τάιζαν κάποιες αγγλίδες τουρίστριες. Διαβάστε περισσότερα...